کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه فردوسی مشهد از اوايل سال ۱۳۵۰ در ساختمان كوچكی در مقابل دانشكده ادبيات و علوم انسانی با امكانات محدود آغاز به كار كرد. يك سال بعد به ساختمانی با وسعت ۶۵۰ متر مربع در خيابان شهيد مطهری جنوبی مشهد انتقال يافت، سپس به ساختمانی در پرديس دانشگاه منتقل شد. با توجه به موقعيت محلی اين كتابخانه و همجواری با خوابگاه‌های دانشجويی و چند دانشكده و همچنين شركت مراجعان احساس می‌شد به فضای بيشتری نياز است. گرچه به اين مسئله در سال ۱۳۷۲ توجه شد و وسعت كتابخانه ابتدا به ۸۵۰ مترمربع و به تدريج به ۲۴۰۰ متر مربع افزايش يافت ولی هنوز کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد فضای مناسب مورد نياز را برای ارائه خدمات بايسته در اختيار نداشت. در سال ۱۳۷۸ به دلیل تحولات جدید در کتابخانه‌ها نام این کتابخانه به مرکز اطلاع‌رسانی و کتابخانه مرکزی تغییر یافت. در زمینه فضای مورد نیاز هم با عنايت به تصويب طرح احداث ساختمان مركز اطلاع‌رسانی و كتابخانه مركزی، در سال ۱۳۹۱ این ساختمان در زمینی به مساحت بالغ بر ۸۹۰۰ متر مربع در ۳ طبقه احداث گردید. پس از احداث ساختمان بر اساس نظر هیئت رئیسه دانشگاه تجمیع برخی از کتابخانه‌ها و انتقال منابع به ساختمان جدید صورت گرفت. در سال ۱۴۰۱ با مصوبه هیات امنای دانشگاه فردوسی مشهد، مدیریت نشر و کتابخانه مرکزی ادغام و نام آن به مدیریت کتابخانه مرکزی و نشر دانشگاه تغییر یافت.
اسناد موجود درباره تاریخچه کتابخانه مرکزی دانشگاه فردوسی مشهد:
گزارش مرحوم محمدعلی خاکساری در نشریه مشکوه سال ۱۳۷۴
کتاب کتابخانه‌های استان خراسان از آغاز اسلام تا عصر حاضر ۱۳۵۱
تاریخچه کامل مرکز اطلاع رسانی و کتابخانه مرکزی
