محمود دولت‌آبادی یکی از نویسندگان شناخته شده ادبیات داستانی معاصر کشورمان است. از جلوه‌های مشهور کار او توجه به جزئیات زندگی است. در این رمان نیز دولت آبادی با نگاهی دقیق و توصیفی داستانی را در بستر جنگ ایران و عراق و در خط مقدم جبهه روایت می‌کند. ستوان در این قصه مدام از بسمل شدن سخن به میان می‌آورد. «تو که می‌دانی من نام یک پرنده هستم، نام یک پرنده را بر خود نهاده‌ام! و پرنده نابود نمی‌شود، بسمل می‌شود.»
 در بخشی از داستان می‌خوانیم:
 "عطش... العطش، یا مولا!" "اما من... من... چه تنهایی غریبی! و سکوت... این سکوت... این سکوت! همیشه فاجعه بعد از سکوت رخ می‌دهد. دشمن چنبره زده است در مدار یکصد و هشتاد درجه. اگر پیش‌روی کند دیگرانِ ما زیر شنی‌های تانک‌هایش خرد و نابود می‌شوند؛ اگر عقب‌نشینی کند، از روی نعش ما باید بگذرد و می‌گذرد. پس باید فکر کنم به اینکه متلاشی شود، دشمن متلاشی می‌شود. از آسمان فقط می‌توانم آرزوی نابودی داشته باشم. نباید به قلبم اجازه بدهم به جای مغزم فکر بکند"