تاریخ معاصر ایران، در این کتاب از زبان مردی به نام قلندر که از اعضای سازمان مجاهدین است مرور می‌شود بلقیس سلیمانی (نویسنده) بسیاری از جنبه‌های سیاسی و اجتماعی زندگی در ایران بین دهه‌ی 60 تا 80 را در این رمان بیان کرده است.  قلندر، پسر ماه سلطان و دادلله از تهران به شمس‌آباد پناه آورده و خودش را در طویله‌ی خانه‌ی پدری پنهان می‌کند. او که از اعضای رده پایین سازمان مجاهدین خلق است، در جریان دستگیری اعضای سازمان از تهران فرار کرده است و برای اینکه اهالی روستا او را لو ندهند و گیر مأموران نیفتند تصمیم می‌گیرد در طویله پنهان شود، این پنهان شدن که قرار بوده موقتی و به قول خودش تا وقتی آب‌ها از آسیاب بیفتد باشد، 24 سال طول می‌کشد و این انزوای طولانی در این کتاب به زیبایی به تصویر کشیده شده است مفهوم انزوا، مفهوم جذابی است که به نویسنده فرصت می‌دهد درباره‌ی جزئیات بیشتر صحبت کند و همه‌چیز را از درون ذهن شخصیت اصلی داستان به‌خوبی برای خواننده تصویر کند.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
کاش می‌توانست صورتش را ببیند. چرا طوری نکنده بود که بتواند صورت آدم‌ها را ببیند. خودش را ملامت می‌کرد و خوب می‌دانست این ملامت‌ها بی‌جا و بی‌مورد است. سمت طویله‌ی عمویش را بااحتیاط می‌کند. اول خوب گوش می‌ایستاد تا همه سرکار بروند و بعد آرام، طوری که گاه فکر می‌کرد به‌جای تراشیدن سنگ آن را نوازش می‌کند، به سنگ ضربه می‌زد. الآن ده روزی است بی‌وقفه می‌کند ولی هنوز راه به‌جایی نبرده. به پدر و مادرش گفته سوراخ‌های کوچکی برای هواخوری وسط دیوارهای طویله می‌کند. اما فکر نمی‌کند حرفش را باور کرده باشند.

از کندن سوراخ دیوار طویله‌ی عمو که اصلاً چیزی نگفته؛ و به‌کل آن را پنهان کرده. از روزی که توانسته از آن سوراخ تنگ به کوچه نگاه کند بیش از هر چیزی گوسفند. گاو الاغ و سگ دیده. باوجوداین احساس می‌کند به‌نوعی زندانبان مردم شمس‌آباد شده. حالا او آن‌ها را می‌بیند بدون آن‌که آن‌ها او را ببینند. بعضی وقت‌ها حرف‌هایشان را هم می‌شنود. حرف‌هایی بیشتر درباره‌ی محصول و زمین و خشک‌سالی، چیزی که دوست دارد بشنود. از آن‌ها نشنیده است. همه او را فراموش کرده‌اند. انگارنه‌انگار یک‌زمانی بوده، بیست و خرده‌ای سال با آن‌ها بوده.