خواندن رمانی از تونی موریسون به عنوان یکی از تنها نویسندگان سیاهپوست که کرسی‌ای به نام خود در دانشگاه معتبر پرینستون آمریکا دارد – فارغ از جایزه نوبلی که بیست و دو سال پیش برای رمانی دیگر از آن خود کرد – هیجان انگیز و لذت بخش است، بویژه اگر نویسنده مهارت کافی در تغییر مداوم «زاویه دید راوی» در طول داستان داشته باشد. یک دیدگاه دانای کل نامحدود که نیمی بیشتر از این رمان در این زاویه دید روایت می شود و دیدگاه اول شخص که بخش کوتاهی از این رمان که مربوط به فصول کم حجم و کوتاه است از طریق تکنیک روایی اول شخص نقل می شود. فرانک مانی، شخصیت اصلی داستان است فرانک یک سرباز سیاه پوست است از جنگ کره به خانه‌اش باز می‌گردد او که هیجانی ناامیدانه دارد با حوادثی روبرو می‌شود که زندگی‌اش را دگرگون می‌کند. در این رمان گویی فرانک در حال اعتراف مساله مهمی است و در این اعتراف، حلقه‌های مفقوده زیادی از واقعیت اطراف و آدم‌های درگیر در زندگی فرانک یافت می‌شود.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

"فرانک بین یک پتوی پشمی و روکش پلاستیکی کاناپه به خواب رفت و رویایی دید که با تکه‌های بدن مُرده‌ها سایه‌روشن شده بود. زیر نور خورشید که مبارزه‌طلبانه می‌تابید با بوی نان تست بیدار شد. مدتی، بیش از آن‌چه باید، طول کشید تا بفهمد کجاست. باقی‌مانده دو روز مسمومیت دارویی در بیمارستان داشت از بین می‌رفت، اما به‌کُندی، هر کجا که بود، شکرگزار بود که نور تیز خورشید به سرش آسیبی نمی‌رساند. بلند شد و جوراب‌ها را دید که پاکیزه و منظم به شکل کف پایی شکسته لوله شده بودند. بعد زمزمه‌هایی از اتاق مجاور به گوشش خورد. همان‌طور که به جوراب‌ها خیره شده بود، ذهنش بر گذشته نزدیک متمرکز شد: فرار از بیمارستان، دویدن و یخ زدن و بالاخره پدر روحانی لاک و همسرش. پس وقتی لاک به او نزدیک شد و پرسید سه ساعت خواب چه‌طور بود، او به دنیای واقعی برگشته بود"