آرتور شوپنهاور، زاده‌ی سال 1788 و درگذشته‌ی سال 1860، فیلسوفی آلمانی و یکی از بزرگترین اندیشمندان اروپا بود. شوپنهاور در شهر دانزیگ از پدری هلندی و مادری آلمانی به دنیا آمد. پدرش بازرگان بود اما او رغبتی به تجارت نداشت و به تحصیل علم بیشتر علاقه بود. شوپنهاور 17 سال بیشتر نداشت که پدرش خودکشی کرد و بعد از آن مادرش به وایمار رفت. او در دانشگاه ابتدا به تحصیل طب پرداخت، سپس به علوم طبیعی و بعد از آن، به فلسفه روی آورد. اندیشه‌های این اندیشمند موجب دگرگونی‌های مهمی در تاریخ فلسفه شده و او را به عنوان فیلسوفی صریح و داوری بی‌تعارف می‌شناسند. شوپنهاور در بیان نظریاتش حتی از ناسزاگویی،‌ فحش و رنجاندن دیگران ابایی نداشت و گاهی طرف ناسزاهایش فلاسفه‌ای چون هگل، فیشته و کانت بودند. کتاب هنر رنجاندن را شپنهاور در پی آزاری که زن همسایه خیاطش دید، به نشر رساند

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

سایر سوفیست ها، شارلاتان ها و تاریک اندیشان فقط معرفت را قلب می کردند و به تباهی می کشاندند، هگل حتی اندامگان (ارگان) معرفت، یعنی خود فاهمه را به تباهی کشانده است. درحالی که خود او به مشوقانی نیاز داشت که تا کسی چون او را از توهمات خطرناک ترین یاوه گویی ها، از پریشان بافی های ذاتا متناقض و از ژاژخایی معمول در نوانخانه ها برهانند، تا این آدم، یاوه های خود را به مثابه معرفت عقلی در کله خلایق نچپاند؛ در عوض خود او مغز جوانان بینوا را به تباهی کشاند، کسانی که یاوه هایش را با سرسپردگی مومنانه می خواندند و می کوشیدند آنها را چون حکمت والا از آن خود کنند، چنان از آن آموزه ها گمراه شدند که اکنون برای همیشه از تفکر راستین، ناتوان مانده اند.