این اثر نوشته جولین بارنز، نویسنده و منتقد ادبی متولد 1964 در انگلستان است. بارنز در خانوده‌ای فرهنگی رشد نمود و پس از فارغ التحصیلی از کالج آکسفورد، به عنوان فرهنگ‌نویس واژه‌نامه آکسفورد و سپس در مجلات معتبر نقد می‌نوشت. نویسنده چندین بار نامزد جایزه بوکر شد که در نهایت در سال 2011 بخاطر رمان "درک یک پایان" موفق به دریافت جایزه ادبی بوکر گردید. فیلمی نیز بر اساس این کتاب ساخته شده‌است.

داستان، روایت بازیگوشی‌ها ودوستی‌های چهار نوجوان و رفتارها و تصمیم‌هایی است که مشابه آنها برای بسیاری از ما آشناست. در این کتاب با جوانانی روبرو هستیم که هر کدام فکر می‌کنند آدم‌های خاصی هستند و از اطرافیان‌شان بیشتر می‌فهمند. جوانانی که هر کدام پیرو افکار افراد خاصی مانند کامو و نیچه یا هاکسلی و اورول هستند.

داستان، درباره خاطرات و تاریخ و از همه مهم‌تر درباره برداشت ذهنی ما از این‌هاست. درباره پذیرش مسئولیت کارهایی است که زمانی فکر می‌کردیم هیچ ارزشی ندارند و اصلا مهم نیستند و همچنین داستانی درباره آدم‌های قرن بیست و یکم است.

این کتاب توسط مترجین مختلف ترجمه شده و در حال حاضر ترجمه آقای حسن کامشاد و نیز ترجمه خانم نیلوفر داد در کتابخانه موجود است.

قسمتی از متن کتاب:

- هرچه بیشتر می‌آموزی، کمتر می‌هراسی. آموختن نه به معنای تحصیل دانشگاهی، بلکه به معنای شناخت عملی زندگی. 

- بعضی‌ها آسیب را اعتراف می‌کنند، و سعی می‌‌کنند آن را تخفیف دهند؛ بعضی زندگیشان را وقف یاری به آسیب‌دیدگان دیگر می‌کنند، و سرانجام هستند کسانی که تمام توانشان را در این راه خرج می‌کنند که، به هر قیمت شده، دیگر آسیب نبینند و اینها افراد بی‌رحمی می‌شوند که باید مراقبشان بود. 

- پا که به سن می‌گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می‌کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می‌کردم. ولی بعد می‌فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی‌شود.