"نایپُل"، نویسندۀ بریتانیایی-هندی، داستان خیابانی را به تصویر می‌کشد که گرچه فرضی است اما ریشه در خاطراتش دارد او در این کتاب نایپل در نقش راوی خردسالی است که در غیابِ پدر، در چند داستان کوتاهِ متصل به هم، شخصیت‌های اصلی خیابان میگل را معرفی می‌کند. افرادی که در خیابان میگل زندگی می‌کنند، به هیچ چیز جز خود شباهت ندارند. آنها آزمند نیستند، آرزوی دور و درازی ندارند و روال روزمرۀ زندگی، چیزی جز تکرار عادات همیشگی نیست، البته عاداتی که مخصوص این افراد است. نجاری که هر روز به دقت در حال نجاری است برای ساختن چیزی که اسم ندارد، خیاطی که وانمود می‌کند که زندگی‌اش را از راه خیاطی می‌گذراند، اما هرگز لباسی نمی‌دوزد. خیابان میگل از جنبش اجتماعی عاری است. نایپل به زیرکی تقلیل‌یافتن و تهی از معنا شدنِ اعتراض مدنی را در این نوعِ جامعه به تصویر می‌کشد. خیابان میگل سرشار از اشاره‌هایی به فرهنگ عامه است. قهرمانی وجود ندارد. این خیابان نماینده جهانی است که در آن، برای ذهن سوداگری چون نایپل، جایی وجود ندارد. همچون قهرمان داستان گرسنه، برای روایِ داستان خیابان میگل، تنها راه ممکن گریز است، گریز از خُردجهانی که در آن بودن و زیستن، «بی‌بند و باری» یا «گرسنگی» را در پی دارد.