رمان "آخرین انار" دنیا با عنوان اصلی «دواهه‌مین هه‌ناری دونیا» اثر نویسنده کُرد، بختیار علی است که برای اولین بار در سال ۱۹۹۶ در کشور سوئد چاپ شد. آخرین انار دنیا رمانی جهانی است چرا که تاکنون به زبان‌های آلمانی، روسی، انگلیسی، عربی، یونانی، ترکی و اخیراً هم اسپانیایی برگردان شده و هنوز هم در نشریات ادبی دنیا نقدهایی می‌خورد و اگر از پرگویی‌های گاه زائد بختیار علی و تناقض‌های کوچکی که کم‌وبیش در بعضی از شخصیت‌های قصه‌اش مثل «اکرام کوه‌نشین» وجود دارد، بگذریم با رمان فوق‌العاده قوی و تکنیکی روبه‌رو هستیم. سبک این کتاب رئالیسم جادویی است و بختیار علی در این کتاب به تمام مسائل بنیادی زندگی بشر از مرگ و تنهایی و خدا و زیبایی گرفته تا خیانت و تکثیر متشابه انسان‌ها در یکدیگر پرداخته است.

در "آخرین انار دنیا" ، «مظفر صبحگاهی» راوی اصلی است که قصه را از درون کشتی راه گم‌کرده‌اش روایت می‌کند: لغزان و سیّال، با پاهایی که بر زمین نیست... مرد اسارت‌برده‌ای که اینک پس از بیست‌ویک سال حبس، بعد از آزادی، با زندان بزرگ‌تری روبه‌رو است؛ و «سریاسی» که از یک تَن به سه تَن تکثیر می‌شود: زایش رنج و دردهای بشری. «خواهران سپید» از مهم‌ترین کاراکترهای رُمان‌اند. دخترانی که بر پایه‌ی پیمانی پوچ، زایش را بر خود حرام کرده‌اند و با بکارتی ابدی، به یکی از مهم‌ترین انشعابات داستان چندبُعدی بختیار علی بدل می‌شوند.

در بخشی از کتاب آخرین انار دنیا می‌خوانیم:

صبح روز اول بود که دانستم اسیرش هستم. توی آن کاخ متروک، در عمق آن جنگل پنهان بود که گفت بیرون طاعون کشنده‌ای شایع شده است. وقتی که دروغ می‌گفت تمام پرندگان پر می‌کشیدند. از بچگی چنین بود. هرگاه دروغ می‌گفت بلاهای طبیعی نازل می‌شد، باران می‌بارید یا درختان سقوط می‌کردند!... توی آن کاخ بزرگ و متروک اسیرش بودم. برایم کتاب‌های زیادی آورد و گفت: «این‌ها را بخوان»، گفتم: «می‌خواهم بروم»، گفت: «در بیرون طاعون آمده، تمام دنیا را طاعون برداشته، مظفر صبحگاهی... توی این کاخ زیبا بمان و زندگی کن. من این کاخ را برای رهایی از بیرون ساخته‌ام.