اسم اروین یالوم برای اکثر اهالی کتاب نام آشنایی است. او استاد دانشگاه استنفورد و پایه‌گذار الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسی  است و اکثر کتابهای او (وقتی نیچه گریست، دروغگویی روی مبل، مامان و معنای زندگی و ....) بر پایه دانش او در روانشناسی، به شیوه‌ای شیرین و دلنشین به مسائل روان‌شناسی و روان درمانی در غالب داستان می‌پردازد اما...

اروین یالوم این بار نه بیماران و مراجعه‌ کنندگان، بلکه شخص خود را دستمایه روایت قرار داده و داستان زندگی‌اش را از نوجوانی تا امروز با نگاهی روانشناسانه و نقادانه نوشته است. از چگونگی نوشتن تک‌تک کتاب‌هایش گفته و از زندگی شخصی و همسر و فرزندانش؛ از سفرها و علایقش تا رنج‌ها و خطاهایش.

در بخشی از کتاب" من چگونه اروین یالوم شدم " می‌خوانیم:

"ساعت هشت صبح چهارشنبه است. صبحانه‌ام را خورده‌ام و پیاده به دفتر کارم آمدم. فقط قبل از شروع کارم کمی مکث کردم و به گلدان بونسای خودم صبح بخیر گفتم و چندتا علف هرزش را هرس کردم. می‌دانم که آن علف‌های هرز کوچولو هم حق حیات دارند ولی نمی‌توانم اجازه بدهم آبی را که بونسای من به آن احتیاج دارد بمکند. احساس رضایت و خوشحالی می‌کنم چون چهار ساعت آینده را باید بی‌وقفه بنویسم. باید نوشتن را شروع کنم ولی مثل همیشه نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم و اول از همه ایمیل‌هایم را چک می‌کنم. درحالی‌که ایمیل‌ها را باز می‌کنم به خودم قول می‌دهم فقط نیم ساعت برای این کار وقت بگذارم"