این کتاب جامعه شناسی که برای عموم قابل درک است مجموعه‌ای است از رنج‌های علم جامعه‌شناسی در ایران.

به چهار رنج اساسی جامعه شناسی ایران در این کتاب اشاره شده است:

رنج اول «رنج‌های خودی و خویشی» که می‌توان آن‌ها را نزدیک به «رنج‌های هویتی» دانست. رنج‌هایی که به واسطهٔ نیروهای خودی و در درون جامعه‌شناسی ایجاد شده و کمتر تلاشی برای رفع آن‌ها صورت گرفته و بقای این رنج‌ها زمینه‌ساز بروز رنج بزرگ‌تری به نام «رنج هویتی» شده‌است.

دستهٔ دوم رنج‌های جامعه‌شناسی که از بقیه عمیق‌تر است به نوع رابطه‌اش با دیگران (اعم از خودی و بیگانگان) مربوط می‌باشد. رنج از رابطهٔ نامناسب با فلسفه، روان‌شناسی، الهیات و رابطهٔ کم با تاریخ، جغرافیا، مردم‌شناسی، ادبیات، اقتصاد و علوم سیاسی و رنج از دست دادن هم‌گرایی درونی است.

سوم، رنج‌هایی است که از حضور بدلی نظام‌های مفهومی و نظری بر پیکر جامعه‌شناسی وارد شد. رنجی ناشی از همسان‌انگاری نظام‌های مفهومی با نظریه‌های جامعه‌شناسانه که بر پیکر نحیف جامعه‌شناسی وارد شده‌است.

و رنج چهارم، رنج روشی است. این نوع رنج از قدیم وجود داشته و امروز به سرطانی برای جامعه‌شناسی تبدیل شده‌است.

خواندن این اثر دکتر تقی آزاد ارمکی برای تمامی علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی، صاحب‌نظران این حوزه و تمامی کسانی که دغدغه این علم را دارند مفید خواهدبود.